Το Βlock της Κοκκινιάς

H επίσκεψή μας απροσχεδίαστη. Μια μέρα, πριν την εκπνοή του έτους.

Επιχειρήθηκε να κατεδαφισθεί το παρελθόν της, ωστόσο οι μνήμες εναντιώθηκαν στην λήθη προβάλλοντας σθεναρά την αντίστασή τους.

Οι νερατζιές κατάφορτες από χυμούς. εκεί στην Νεράιδα τα γιασεμιά κατακλύζουν με τα αρώματά τους τις ασβεστωμένες αυλές που προσμένουν διψασμένες τα χαρούμενα νεανικά βήματα, ποδήλατα παρατημένα με στραπατσαρισμένους τροχούς αποζητούν τα πατρικά χέρια και το παιδί που θα το καβαλήσει, αθώα βλέμματα κάμπτουν την σοβαροφάνεια των αγνώστων, μπουγάδες εκτεθειμένες στις πρώτες αχτίδες του χειμωνιάτικου ήλιου επιζητούν το στέγνωμα, ενώ αμέριμνα περιστέρια παρατεταγμένα σαν στρατιώτες στα υπερυψωμένα καλώδια ρεμβάζουν τα κτήρια που παραδόθηκαν στα μουντά χρώματα της χειμερινής ώχρας.

Εργατικές πολυκατοικίες που φιλοξένησαν τους αναστεναγμούς, τις αγωνίες και τις πίκρες, τις χαρμολύπες και τα όνειρα εκείνων που ξεριζώθηκαν από τις μητέρες-πατρίδες εμπαίζοντας προς στιγμή το θάνατο, αλλά εγκαταλείποντας την ιστορία τους, εστίες, προγονικούς τάφους και τους χειρότερους φόβους τους.

Σπίτια παππούδων, υποταγμένα άνευ όρων στον χρόνο άλλα σφραγισμένα με τα μαδέρια της μνήμης και άλλα που ακόμη υπομένουν τον κάματο, τον μόχθο και τις θύμησες της προσφυγιάς.

Είναι άγνωστο πόσο θα αντισταθούν στις προσταγές της νέας εποχής οι παλιές ιστορικές εργατικές συνοικίες. Είναι άγνωστο για πόσο χρόνο όσοι περιδιαβαίνουν τις γειτονιές της Παλιάς Κοκκινιάς θα «αρμέγουν» φως μιας άλλης εποχής και θα αντλούν απ’ τις εικόνες και τα χρώματα, μυρουδιές κι ακούσματα ανεξάντλητα που σαν πλημμυρίδα, όμως, παρηκμασμένων συναισθημάτων εμάς κι εκείνους που τόλμησαν να απαθανατίσουν το αποτύπωμά της προσφυγιάς στον χρόνο θα πνίξουν στην λάσπη της καθημερινότητας.