STIGMA Νο. 9 – Άνοιξη 2018

Καμμιά φορά όταν προσπαθώ να δημιουργήσω κάτι έχω στο νου μου πως τόσο οι αισθήσεις μου όσο και οι σκέψεις μου θα επιστρέψουν σε λίγο ή σε πολύ καιρό, θα ξανασυναντηθούν στο μέλλον, εγγύς ή απώτερο, βιώνοντας αυτό το κάτι και θα το κριτικάρουν πολύ σκληρά χωρίς δισταγμό και με την πικρή ειρωνική διάθεση του σαρκασμού.

Δίκοπο μαχαίρι λοιπόν να ξεκαθαρίζεις τους ανοιχτούς λογαριασμούς σου με την τέταρτη διάσταση, αφού με τις άλλες τρεις παίζει συνεχώς μαζί σου τα γνωστά εκείνα παιδικά παιχνίδια, το κρυφτό, το κυνηγητό και το κλέφτες και αστυνόμοι.

Όταν κάποιος απελευθερώνει τις ιδέες δημιουργώντας κάτι, θα πρέπει να σπάει τα δεσμά του και θα πρέπει να είναι έτοιμος να πληρώσει τον βαρύ φόρο αίματος που απαιτείται, τίμημα μιας πάλης που μόνο οι ελεύθερες συνειδήσεις δίνουν. Γιατί θα πρέπει να γνωρίζει πως αυτή η βίαιη θραύση, ή διάρρηξη των καθιερωμένων βιέται απότομα διδάσκοντάς σου ότι αυτός είναι ο επώδυνος τρόπος να χάνεις.

Υπάρχουν ίσως και άλλοι τρόποι να χάσεις, με αξιοπρέπεια, με υποχωρήσεις, με ανεκτικότητα, με χειροκρότημα αλλά να είσαι σίγουρος, αγαπητέ αναγνώστη, ότι δεν θα είναι ο οδυνηρότερος ούτε θα έχεις προσεγγίσει την Ομορφιά.

Μπορείτε να το διαβάσετε ή να το κατεβάσετε εδώ