MⱯD No.4 – Tο βήμα του Διοικητικού Συμβουλίου

Αγαπητοί φίλοι και μέλη του Σωματείου μας

Ένας Φεβρουάριος αλλιώτικος από αυτούς που είχαμε συνηθίσει.

Ένας Άγιος Φεβρουάριος, που όπως έγραψε ο Δήμος Μούτσης συνθέτης του έργο του Μάνου Ελευθερίου, είναι ένας συμβολισμός μιας τραγωδίας που περνάμε όλοι κάποτε, αλλά και ο συμβολισμός μιας αναγέννησης που ελπίζουμε ότι κάποια στιγμή θα έρθει.

Ένοχες σχέσεις και ένοχα μυστικά που τελικά ήταν πασίγνωστα και μάλιστα σε πολλούς, αναδύθηκαν στην επιφάνεια καταδεικνύοντας στον απόλυτο βαθμό την βαθιά και μακροχρόνια σήψη που βιώνει η κοινωνία μας, καταποντίζοντάς την σε μια άβυσσο αμοραλισμού και κοινωνικής ανηθικότητας. Νοσηρό το περιβάλλον του θεάτρου το οποίο με δύναμη δεν δίστασαν να καταδικάσουν οι ηθοποιοί, που (ευτυχώς όχι στο σύνολό τους) στα πρώτα τους βήματα κάποιοι και κάποιες απαξιώθηκαν, κάποιοι και κάποιες δέχτηκαν ξυλοδαρμό, βία σωματική και λεκτική, εκφοβισμό και κάποιοι και κάποιες βιάστηκαν σεξουαλικά. Αλλά δεν είναι μόνο ο χώρος του θεάτρου νοσηρός. Νοσηρή είναι η πολιτική, η παιδεία, η θρησκεία, η τηλεόραση, ο αθλητισμός, τα media, η κοινωνία μας εν γένει.

Και είναι νοσηρή η κοινωνία μας αφού παραπαίει μεταξύ αδυναμίας και αναισθησίας, αφού η ιερά νόσος της απαιδευσιάς διατρέχει ολόκληρη την επικράτεια, αφού άνθρωποι με «αρχές και ηθικές αξίες» απαξιώνουν και απαξιώνονται καθημερινά και αφού η ανεπάρκεια και η ανικανότητα των ταγών του έθνους μας δηλώνεται περίτρανα, κάθε στιγμή και με κάθε ευκαιρία.

Φαινόμενο μιας κοινωνίας που λειτουργεί με απονεκρωμένη την οικονομία της, με υποθηκευμένο το μέλλον της για σειρά γενεών, με πρωτεύον στοιχείο τον ναρκισσισμό και την αλαζονεία τόσο των ηγετών της όσο και των ακολούθων τους.

Η παιδεραστία, η παιδοφιλία, ο προσηλυτισμός ανηλίκων από αμφιφυλόφιλους, η σεξουαλική παρενόχληση και κακοποίηση αποκηρύσσονται μετά βδελυγμίας. Δεν είναι βέβαια φαινόμενο των καιρών μας. Όμως είναι φαινόμενο των καιρών μας ο καθείς ανερυθρίαστα να εκστομίζει την ανοησία του βροντοφωνάζοντας είτε στην Ελληνική Βουλή, είτε στον Τύπο ή στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Κι εκεί, στο τελευταίο, η βορβορώδης ηλιθιότητα μιας κοινωνίας υπνωτισμένης, ανέλπιδης, ένοχης και δέσμιας σε λάθος πρότυπα είναι εκκωφαντική!

Η κοινωνία της ανοχής και της τρυφηλότητας είναι η κοινωνία τής με μαθηματική ακρίβεια πολυοργανικής ανεπάρκειας.

Και είμαστε όλοι ένοχοι γι’ αυτό, γιατί δείχνουμε ανεκτικότητα, γιατί προσπερνούμε το άδικο όταν δεν μας αφορά, γιατί η μόνη λέξη που η ουσία της μας μαγεύει είναι η βολή και η νωθρότητά της, γιατί μάθαμε στο γρήγορο και εύκολο και στο «όσο πρέπει, τόσο προσφέρω, τίποτα παραπάνω». Καταντήσαμε έτσι οι υπόδουλοι με τις αφανισμένες συνειδήσεις, οι δεσμώτες αξύπνητων ονείρων, οι εγωιστές κλέφτες του μέλλοντος των άλλων, χωρίς ν΄ αναζητούμε τα δομικά στοιχεία που αισιόδοξα θα οικοδομήσουν το μέλλον με κοινωνική λογική, με κοινωνική παιδεία, με κοινωνική επίγνωση.

Τελικά δεν είναι μόνο ο Φεβρουάριος αλλιώτικος από αυτούς που είχαμε συνηθίσει!

Το ΔΣ