Είσαι Κωλέττης καημένε!!!…του Μιχάλη Μεταξά

Προ ολίγων ημερών περιδιαβαίνοντας στα σοκάκια της Πλάκας, εκεί στο Ριζόκαστρο, στη σκιά της Ακρόπολης, σταμάτησα όπως πολλές φορές έξω από την λεγόμενη «οικία Κωλέττη». Η ερήμωση, το πήλινο άγαλμα στην γαλάζια κόγχη του και ο αστικός μύθος που το στεφανώνει συνεπήραν τις γεμάτες θλίψη σκέψεις μου.

Το σπίτι του πρώτου συνταγματικού πρωθυπουργού της «ελεύθερης» χώρας, το σπίτι του ιδρυτή της «νεοελληνικής φαυλοκρατίας και του πολιτικού τυχοδιωκτισμού» το σπίτι του πατέρα «της διαφθοράς στην άσκηση της εξουσίας» 170 και πλέον χρόνια μετά το θάνατό του μας θυμίζει το «πόσο Κωλέττης υπήρξε» ο ένοικός του και πόσο βαριά κληρονομιά άφησε στο πολιτικό γίγνεσθαι του τόπου μας. Καταδεικνύει όμως, και μάλιστα με λαμπρό τρόπο, την νεοελληνική υποκρισία, όταν επί υπουργίας Μελίνας Μερκούρη (στα μέσα της δεκαετίας του ΄80) αγοράστηκε (και καλώς αν με ρωτάτε) το οίκημα αυτό, ενώ δυστυχώς η οικία Μακρυγιάννη στο Άργος παραδόθηκε άνευ όρων στην απαξίωση και στην εγκατάλειψη.

Και παρότι αγοράστηκε και εντάχθηκε σε ΕΣΠΑ και εκπονήθηκαν σχέδια για την αποκατάστασή του, και σχετικά πρόσφατα, μεταβιβάστηκε στο ΤΑΙΠΕΔ εξακολουθεί, ω! του θαύματος, να στέκει αγέρωχο, σε ακόμη πιο καταθλιπτική κατάσταση από την στιγμή της απόκτησής του από το ελληνικό δημόσιο, αναμένοντας καρτερικά τον επόμενο δυνατό σεισμό που θα το σωριάσει, όπως τόσα άλλα ιστορικά κτήρια.

Η περίπτωση της οικίας Κωλέττη, όπως εξάλλου πολλές άλλες ανάλογες περιπτώσεις, καταδεικνύουν το πόσο κωλέττηδες είμαστε 200 χρόνια μετά την απελευθέρωσή μας, το πόσο δουλικά σκεπτόμαστε και το πόσο υποκριτικά εκφράζουμε τα πιο μικρά και ασήμαντα ως τα πιο σπουδαία και μεγάλα λόγια μας, λόγια γεμάτα δυστυχώς όμως στιγμιαίο και εξακολουθητικό μέλλοντα. Η οικία του ρουσφετιού λοιπόν, της δολοπλοκίας, της μικρόψυχης πολιτικάντικης φιλοδοξίας, παρά την γοητευτική γυναικεία προστάτιδά του, με επιμέλεια περίσσεια και υποκρισία ανεπιτήδευτη υπενθυμίζει τον κομπασμό και την παντογνωσία της ράτσας μας.

Δεν είδαμε κάποιον δημόσια να αυτο-μαστιγώνεται, ούτε διαβάσαμε κανενός την δημοσιοποιημένη αυτοκριτική του, ούτε ακούσαμε κάποιον να παραδέχεται την ταπεινότητά του και να δειλιάζει μπροστά στην σχετικότητα της ανθρώπινης ύπαρξης. Είδαμε όμως ανθρώπους να κυβερνούν, είτε με το κράτος, είτε με τον πλούτο, αλλά και με την γνώση και με όποια δύναμη κατείχαν νομίζοντας οι ανιστόρητοι και αφιλοσόφητοι πως το τώρα είναι το πάντα και είδαμε και άλλους λάβαρό τους να έχουν το «ό,τι προλάβουμε σήμερα και βλέπουμε αύριο». Και όταν ανήμποροι σωριάζονται σε κοιτούν με βλέμμα άδειο και τότε μόνο τότε συνειδητοποιούν το πόσο κωλέττηδες υπήρξαν στον βίο τους οι καημένοι!

Και όλοι εμείς οι γεννήτορες των κωλέττηδων και των μαυροκορδάτηδων σαν την μαϊμού του πρώτου θα γυρνάμε από ΄δω κι από ΄κει κρύβοντας τα κουσούρια μας ή κλέβοντας κανένα φανταχτερό ρούχο για την γύμνια μας και πάντα με το δήθεν επίσημο και σοβαρό ύφος μας, θα προκαλούμε οίκτο σε ελάχιστους συγκαιρινούς μας και το πιο τρανταχτό και γεμάτο απέχθεια σαρδόνιο γέλωτα στους περαστικούς του μέλλοντα χρόνου.

Αλήθεια άραγε η μωρία γιατρεύεται;