“Της Μοναξιάς τα Επινίκια” η παρουσίαση

Την Τετάρτη 8-7-2015 και ώρα 20:00 πραγματοποιήθηκε η παρουσίαση της ποιητικής συλλογής  «Της Μοναξιάς τα Επινίκια» του Γιώργου Ρέππα στον διαδραστικό πολυχώρο Planet Physics.

Την έναρξη της παρουσίασης έκανε εκ μέρους του Σωματείου μας ο Νικόλαος Σίμος. Ακολουθεί η  έναρξη όπως διατυπώθηκε:

“Καλησπέρα σας

Σας καλωσορίζουμε στην παρουσίαση της πρώτης εκδοτικής προσπάθειας του Άθλέπολις που ταυτόχρονα αποτελει και την πρώτη εκδοτική προσπάθεια του Γιώργου Ρέππα. Πολλοί θα απορίσουν σκεπτόμενοι “τι δουλειά έχει ένα αθλητικό σωματείο με την ποίηση”, όμως το αθλέπολις αποτελεί αρχικόλεξο του Αθλητικού Επιστημονικου Πολιτιστικού σωματείου. Το αθλέπολις ιδρύθηκε το 2013 από ανθρώπους με ποικίλα ενδιαφέροντα και με στόχο την καλλιέργεια και παίδευση σώματος και πνεύματος. Με σταθερά βήματα έχουμε διοργανώσει 2 φεστιβάλ γενικής γυμναστικής, 1 έκθεση φωτογραφίας και βιβλίου με θέμα την ιστορία του Γέρακα, μια εσπερίδα πειραμάτων φυσικής και αστροπαρατήρησης, ενώ έχουμε ιδρύσει και φωτογραφικό όμιλο ερασιτεχνών φωτογράφων ΠΡΙΣΜΑ. Ο φιλόξενος χώρος του planet physics δεν θα μπορούσε να ταιριάζει περισσότερο. Στη φιλοσοφία του σωματείου και στη σημερινή δράση. Η ιδέα της έκδοσης ξεκίνησε από τη Μαρία Μαράκη και το Μιχάλη Μεταξά, μέλη του ΔΣ μας, που με τον χαρακτηριστικό ενθουσιασμό τους, παρακίνησαν τον συνδημότη μας, Γιώργο Ρέππα να μοιραστεί τα ποιήματά του και ανέλαβαν κατά βάση την έκδοση του βιβλίου αυτού. Θα θέλαμε να ευχαριστήσουμε με θερμά τη ζωγράφο Ελπίδα Δημόγιαννη η οποία ανταποκρίθηκε άμεσα στο κάλεσμά μας και φιλοτέχνησε το εξώφυλλο, τα κοσμήματα και τα έργα που πλαισιώνουν το βιβλίο. Τη σκυτάλη θα πάρει η Μαρία Μεταξά, μουσιολόγος και μέλος του ΔΣ, η οποία έχει προλογίσει το βιβλίο, ενώ, αμέσως μετά η Πέγκυ Ρέππα θα απαγγείλει 2 ποιήματα.“

Λαμβάνοντας το λόγο η Μαρία Μεταξά είπε:

“Θέλω να σας εκφράσω την ευαρέσκειά μου που βρίσκομαι ανάμεσά σας με αφορμή την παρουσίαση της ποιητικής ανθολογίας «Της μοναξιάς τα επινίκια» του Γιώργου Ρέππα.

Ως ένα δίκτυο ανθρώπων που έχουμε κοινό παρονομαστή τη σύνδεσή μας, τη γνωριμία μας με το Γιώργο θέλω να πω ότι είναι παρήγορο το γεγονός ότι σε μια τόσο ειδική και πρωτόγνωρη συγκυρία που βιώνουμε ως έθνος το τελευταίο διάστημα, εμείς όλοι εδώ προτάσσουμε τις αντιστάσεις μας με σκοπό να ανταποκριθούμε στην πρόσκληση ενός ανθρώπου που ουσιαστικά ήθελε να μοιραστεί, την ικανοποίηση που του δίνει η έκδοση της παρούσας ποιητικής του συλλογής.
Και πριν ξεκινήσω θέλω να πω ότι «Της Μοναξιάς τα Επινίκια» οφείλουν την έκδοσή τους στην εκδοτική ομάδα του ΑΘΛΕΠΟΛΙΣ «Πέντανδρον», η έκδοση κοσμείται από έργα και κοσμήματα της Ελπίδας Δημόγιαννη, το εξώφυλλο αποτελεί δημιουργία της Χρυσάνθης Βασοπούλου και την σελιδοποίηση επιμελήθηκε η Κατερία Μετζάλη.

Της Μοναξιάς τα Επινίκια λοιπόν:

Της μοναξιάς τα επινίκια λογίζονται σαν ήττα
Όσο κι αν θέλεις να γελάς στο πνίγει η ψυχή σου,

Βαλσαμωμένο είν΄ το χθες χλευάζοντας το τώρα,
Δείξε μου πρόσωπο στεγνό σε Άνοιξης την μπόρα,

Τα πιο βαθιά μας μυστικά τυλίγονται με δάκρυ,
Στα βουρκωμένα τα γιατί κανείς δεν βρήκε άκρη.

Πες μου καρδιά που πόνεσε και πόνο δεν θυμάται,
Πες μου γαλήνια θάλασσα μ΄ αέρα αν κοιμάται.
Μου ζητήθηκε να προλογίσω το βιβλίο και από την αρχική ανάγνωση, ήδη, στάθηκα στο δομικό κομμάτι που το χτίζει ο λόγος, η γλώσσα που χρησιμοποιεί ο Γιώργος.
Διέκρινα έναν λόγο καθαρό, νηφάλιo, χωρίς εξάρσεις, χωρίς εντάσεις, χωρίς τυμπανοκρουσίες, ένα λόγο μεστό νοημάτων, ζωντανό, ζεστό που δεν απαιτεί από τον αναγνώστη να επιστρατεύσει δεύτερες ή τρίτες σκέψεις.
Διαπιστώνω ότι ο δημιουργός μας αυτό που σκέφτεται αυτό και καταγράφει. Δηλαδή δεν χρειάζεται ο αναγνώστης να διαθέτει φιλολογική κατάρτιση, ή δεινότητα στην αποκωδικοποίηση νοημάτων και αναλύσεων ή επιστημονικές γνώσεις περί ψυχανάλυσης για να καταλάβει τι θέλει να πει ο ποιητής κατά το κοινώς ρηθέν. Ο ποιητής δηλαδή αποτυπώνει τη σκέψη του, χωρίς υπονοούμενα, χωρίς δράματα αφαιρώντας ότι περιττό, ότι ανούσιο.

Διαβάζω στο ποίημα Μοναξιά:

«Μέχρι κι η μοναξιά εχάθηκε
κι έμεινα μονάχος με το εγώ μου.
΄Ολοι μ΄ εγκατέλειψαν
σαν νησί καλοκαιριού
Που το κλειδώνει ο Σεπτέμβρης
στο πέλαγος,
όλοι κι όλα άφησαν τον κόσμο μου
σαν δρόμος που περνιέται,

Όμως στάθηκαν εκεί,
μια και ο κάθε δρόμος δυναμικά πατιέται.

Το δεύτερο στοιχείο που διέκρινα από την ανάγνωση των 51 ποιημάτων που περιλαμβάνονται στο παρόν ανθολόγιο είναι ότι ο Γιώργος καταπιάνεται με τη θεματολογία που αιώνες τώρα απασχολεί όλους τους ποιητές του κόσμου. Άλλωστε γι΄ αυτό υπάρχουν και οι ποιητές.
Γι΄ αυτό και κάποιοι από εμάς είναι ποιητές.

Καταπιάνεται με τα ουσιωδέστερα ερωτήματα της ανθρώπινης ύπαρξης χωρίς να αναλώνεται σε βαρύγδουπες αναλύσεις με ύφος ακαδημαϊκό.
Δεν περιπλέκει, δεν συσκοτίζει, αντιθέτως φωτίζει.
Και νομίζω ότι οι λέξεις του βρίσκουν το στόχο τους.

Έχουμε κατά συνέπεια μια θεματολογία που προσεγγίζει τον Έρωτα:

Μάτια-ταξίδι στ΄ όνειρο στης Στίλβης τα σοκάκια
Μάτια-ασήμι της βροχής-του έρωτα στιχάκια.

Μάτια που μελοστάζουνε όνειρα κι ελπίδες,
αν δεν τα δω με κόβουνε του θάνατου λεπίδες.
Μάτια που ξέρουν ν΄ αγαπούν κι έρωτα να κερνάνε,
να λούζουνε με χρώματα ζωής αυτούς που τα κοιτάνε.

Μάτια-βαρκάδα σε νερά που γλύκα ξεχειλίζουν
σε πάνε βόλτες ηδονής, με πάθος σε ραντίζουν.

Μην μου στερείς τα μάτια σου,
τους χτύπους της καρδιάς μου.
Μην μου στερείς τον ουρανό
που έχω αγκαλιά μου.

Ισόβια με δίκασε οΘεός στα μάτια σου να ζήσω,
κι όταν δακρύζεις για άλλονε τότε να ξεψυχήσω.

Και σε άλλο σημείο

«Τσιγάρο ο έρωτας σου, μια τζούρα να ρουφήξω,
να κυλήσεις μέσα μου, τις φλέβες να κεντρίσεις»

ή σε άλλο σημείο

Παλεύει η καρδιά και το κορμί εσένα να ξεχάσει,
είναι η σύγκρουση σφοδρή
-είσαι ηρωίνη στην ψυχή-
Θέλει να σε χορτάσει.

Ξέρετε, η ερωτική ποίηση μας λέει πολλά για την προσωπική ζωή ενός ποιητή, ενός καλλιτέχνη αλλά πρωτίστως λέει και άλλα τόσο για έναν ολόκληρο πολιτισμό αλλά και για μιαν ολόκληρη εποχή.

Επίσης ο Γιώργος πραγματεύεται τη μεγίστη πανανθρώπινη αγωνία που δεν άλλη παρά ο Θάνατος:

«Δεν με νοιάζει ο θάνατος, νιώσε το δεν με νοιάζει
Να μην σε βλέπω θάνατος, με λιώνει με τρομάζει.

Τον αγαπώ το θάνατο, με κάνει να ξεχάσω,
Και την ψυχή μου τη χλωμή, σε μια ζαριά να χάσω».

Η Συνείδηση σε άλλο σημείο ξεπροβάλλει ως σημείο αναφοράς:

Τα βράδια που η συνείδηση
μες στο μυαλό γυρίζει,
τα βράδια που ‘σαι ζωντανός
κι έτσι απολογιέσαι,
Όταν η μέρα είναι ανάμνηση
και τ΄ αύριο δεν φοβίζει,
τότε μονάχα έχεις δικαίωμα
στ΄ όνειρο να πλανιέσαι.
«Να ΄ναι οι αρχές σου σταθερές
ποτέ μην παρεκλίνεις,
Το άδικο είναι η πρόκληση,
Την πόρτα να του κλείνεις»

Έρχεται αντιμέτωπος με τις ενοχές και τις τύψεις:

«στο κάλεσμα των ενοχών ευθύνες με τυλίγουν,
δίνουν κι οι τύψεις το παρόν
αρχίζουν και με πνίγουν».

Κάνει αναφορά στην παιδικότητα που για άλλους είναι χαμένη υπόθεση ενώ σε άλλους είναι ένας αδιαπραγμάτευτος και μη συμβιβάσιμος όρος για τη ζωή τους.

«Ήμασταν κάποτε παιδιά που κάθε στιγμή γιορτάζαμε
Είχαμε δύναμη πολύ κι όλο ευτυχία τάζαμε».

Και βέβαια θα σταθώ στον ύμνο προς τη μάνα:

Πόσες φορές πληγώνουμε τη μάνα στη ζωή μας,
κι αυτή εκεί αεικίνητη σαν βράχος στην ψυχή μας.

Ο ίδιος ο Γιώργος στο ποίημα Ενοχές γράφει:

Έχω καλά ως άνθρωπος, έχω κι αδυναμίες,
έχω κεράσει και χαρές όμως και αδικίες.

Έχω γελάσει ψεύτικα μα έχω κλάψει αλήθεια,
έχω αρνηθεί την αγκαλιά και δυο του έρωτα φιλιά
ίσως από συνήθεια.

Έκρινα ανθρώπους και Θεούς εύκολα δίχως σκέψη,
τα λόγια μου ατέλειωτα αντί για μια λέξη.

Ψάχνω να βρω τη λύτρωση συγγνώμη να ζητήσω
Να σβήσω λίγο παρελθόν
και σε καλύτερο παρόν
μήπως και προχωρήσω.

Από τις ελάχιστες στιγμές που μοιράστηκα με το Γιώργο διέκρινα έναν άνθρωπο ευαίσθητο, αλλά όχι ευάλωτο. Έναν άνθρωπο απλό αλλά όχι απλοϊκό, σεμνό, ευγενή, προσιτό, ευσυγκίνητο και σε κάθε περίπτωση έναν άνθρωπο που νομίζω ότι ο καθένας θέλει να γνωρίζει και να περιλαμβάνει στη ζωή του.

Τα ποιήματα-στίχοι του Γιώργου Ρέππα είναι προϊόντα έμπνευση ςπολλών ετών και όχι ορθολογικής σκέψης και ανάλυσης. Πηγάζουν από την εσώτατη ύπαρξη του και γι΄ αυτό μας αγγίζουν και μπορεί κάποιους από μας να μας εμπνεύσουν. Γιατί νομίζω ότι συγκροτούν έναν τρόπο σκέψης και μια στάση ζωής με ανθρωπιστικό περιεχόμενο.

Τελειώνοντας θέλω να πω η εξαιρετική ιδιοτυπία του μυθιστορήματος σε σχέση με την ποίηση είναι ότι στο μυθιστόρημα ο άνθρωπος είναι κυρίως ένας άνθρωπος που ομιλεί. Είναι ο άνθρωπος που ομιλεί και είναι και ο λόγος του. Αυτή είναι η βασική διαφορά με την ποίηση. Στην ποίηση ο άνθρωπος είναι κυρίως ένας άνθρωπος που ομιλεί με το συναίσθημα, με το ορμέμφυτο και σε κάθε περίπτωση εκφράζει τη μύχια πλευρά του η οποία τελικά ίσως είναι και η πιο αδιευκρίνιστη αλλά και πιο ενδιαφέρουσα.”

Φωτογραφικό υλικό από την εκδήλωση ακολουθεί.