…Η γνώση είναι θανάσιμος φίλος…

Η φωτογραφία που παρουσιάζουμε δεν είναι καινούργια. Η λήψη της ανάγεται ακριβώς 30 χρόνια πριν, στις 14-2-1990. Απαρτίζεται από 640 000 pixels και το σημείο το οποίο έχουμε σημειώσει καταλαμβάνει χώρο μόλις 0,12 pixels. Αυτή είναι η Γη, ο πλανήτης που ζούμε.

Θα μπορούσε κάποιος να ισχυριστεί ότι είναι μια κακής ποιότητα εικόνα, αλλά αν αναλογιστούμε ότι ελήφθη από απόσταση 40,5 αστρονομικών μονάδων δηλαδή 6 δις. χιλιομέτρων, πολύ εύκολα μπορεί να δικαιολογηθεί. Όμως το νόημα αυτής της φωτογραφίας ή μάλλον ή αξία της δεν είναι η ποιότητά της ούτε η μοναδικότητα της αλλά αυτά τα 0,12 pixels αυτή η ωχρή κυανή κουκκίδα, και το θείο δώρο που φιλοξενείται σε αυτήν, η Ζωή, η γνώση.

Ας διαβάσουμε το τι είπε στο πανεπιστήμιο Κορνέλ το 1994, ο Καρλ Σάγκαν αναπτύσσοντας τις σκέψεις του σχετικά με το βαθύτερο νόημα της συγκεκριμένης φωτογραφίας.

«Κατορθώσαμε να τραβήξουμε αυτή την φωτογραφία, και, αν την κοιτάξετε, βλέπετε μια κουκκίδα. Αυτή είναι εδώ που είμαστε. Αυτή είναι το σπίτι μας. Αυτή είμαστε εμείς. Πάνω σε αυτήν πέρασε όλη του την ζωή ο οποιοσδήποτε για τον οποίο έχουμε ακούσει κάτι, κάθε άνθρωπος που έζησε ποτέ. Το σύνολο όλης της χαράς και της δυστυχίας μας, χιλιάδες θρησκείες, ιδεολογίες και οικονομικά δόγματα γεμάτα αυτοπεποίθηση, κάθε κυνηγός και τροφοσυλλέκτης, κάθε ήρωας και δειλός, κάθε δημιουργός και καταστροφέας πολιτισμών, κάθε βασιλιάς και χωρικός, κάθε νεαρό ερωτευμένο ζευγάρι, κάθε πολλά υποσχόμενο παιδί, κάθε μητέρα και πατέρας, κάθε εφευρέτης και εξερευνητής, κάθε ηθικοδιδάσκαλος, κάθε διεφθαρμένος πολιτικός, κάθε διάσημος, κάθε ανώτατος άρχοντας, κάθε άγιος και αμαρτωλός στην ιστορία του είδους μας, έζησαν εκεί – πάνω σε έναν κόκκο σκόνης, αιωρούμενο σε μια ηλιαχτίδα.

Η Γη είναι μια πολύ μικρή σκηνή εντός μιας πελώριας κοσμικής αρένας. Σκεφτείτε τους ποταμούς αίματος που χύθηκαν από όλους αυτούς τους στρατηγούς και αυτοκράτορες, έτσι ώστε με δόξες και τιμές να μπορέσουν να ανακηρυχθούν στιγμιαίοι κυρίαρχοι ενός κλάσματος μιας κουκκίδας. Σκεφτείτε τις ατελείωτες φρικαλεότητες τις οποίες υπέστησαν οι κάτοικοι μιας γωνίας της κουκκίδας από τους μετά βίας διαφορετικούς κατοίκους κάποιας άλλης γωνίας της κουκκίδας. Πόσο συχνές είναι οι παρεξηγήσεις τους, πόσο πρόθυμοι είναι να σκοτώσουν ο ένας τον άλλο, πόσο διακαή τα μίση τους. Η επιδειξιομανία μας, η αλαζονεία μας, η αυταπάτη πως διαθέτουμε κάποια προνομιούχα θέση στο σύμπαν, τίθενται υπό αμφισβήτηση από αυτήν την ωχρή κουκκίδα.

Ο πλανήτης μας είναι ένα μοναχικό στίγμα στο αχανές κοσμικό σκοτάδι που μας περιβάλλει. Μέσα στην αφάνειά μας – μέσα σε όλη αυτή την απεραντοσύνη – δεν υπάρχει καμία ένδειξη ότι κάποια βοήθεια θα καταφτάσει από αλλού για να μας σώσει από τον εαυτό μας. Εναπόκειται σε μας. Έχει ειπωθεί ότι η αστρονομία προάγει την μετριοφροσύνη, και θα προσέθετα, χτίζει χαρακτήρες. Κατ’ εμέ, πιθανότατα δεν υπάρχει καλύτερη απόδειξη της ανοησίας της ανθρώπινης έπαρσης από αυτήν την μακρινή εικόνα του μικροσκοπικού μας κόσμου. Για εμένα, την ευθύνη που έχουμε είναι να συμπεριφερόμαστε με περισσότερη καλοσύνη και συμπόνια ο ένας προς τον άλλο, και να διαφυλάσσουμε και να αγαπάμε αυτή την ωχρή κυανή κουκκίδα, το μόνο σπίτι που έχουμε ποτέ γνωρίσει».

Περισσότερα λόγια δεν νομίζουμε πως έχουν θέση σε αυτό το σημείωμα…