Καταλήψεις στα σχολεία…του Αντώνη Αντωνακάκη

Όπως κάθε χρονιά, αν και φέτος πολύ νωρίτερα από άλλες χρονιές, άρχισαν πάλι οι καταλήψεις στα σχολεία. Οι αντιδράσεις ήταν πολλές και ποικίλες όπως πάντα, αλλά πολλές από αυτές ήταν επηρεασμένες από την γενικότερη φιλοσοφία του καθενός ή την πολιτική του ή κοματική του τοποθέτηση. Απόψεις ακούστηκαν πολλές όπως: καλά κάνουν τα παιδιά, αυτοί που κάνουν τις καταλήψεις είναι αλήτες, τους υποκινούν οι καθηγητές τους κτλ.

Δυστυχώς, η ψυχραιμία σε τέτοιες περιπτώσεις πάει περίπατο. Κάποιοι γονείς ανησυχούν για το πότε θα πάνε τα παιδιά τους στο σχολείο και κάποιοι άλλοι για να μην έχουν την σκοτούρα τους όλη την ημέρα. Βέβαια, γενικότερη είναι η άποψη ότι τα παιδιά το κάνουν αυτό για να χάσουν τα μαθήματά τους.

Το κακό με τις παραπάνω απόψεις είναι ότι όλες, είναι, λιγότερο ή περισσότερο, σωστές. Αλλά όμως θα πρέπει να εμβαθύνουμε για να εντοπίσουμε τα πραγματικά προβλήματα που ταλανίζουν την παιδεία μας και γενικότερα την κοινωνία μας τις τελευταίες δεκαετίες.

Οι περισσότεροι από μας επιλέγουμε να μείνουμε στο “παράνομο” χαρακτήρα της κατάληψης ενός δημόσιου κτηρίου και να μην εξετάζουμε τίποτε πέρα από αυτό και επίσης επιλέγουμε να αγνοούμε ότι εμείς, σαν κοινωνία, γιορτάζουμε την πιο διάσημη από τις καταλήψεις δημοσίων κτιρίων, αυτή του Πολυτεχνείου του 1973. Τότε βέβαια θα έρθει ο αντίλογος ότι οι νέοι μας αγωνίζονταν για Δημοκρατία, Ελευθερία και Παιδεία. Και λοιπόν; Έπαψε να είναι μια “παράνομη” πράξη; Να μην αναμοχλεύσω την μνήμη μας για το πώς συμπεριφέρθηκαν μερικοί εκπρόσωποι αυτής της γενιάς και στις τρεις αυτές αρχές…

Οι νέοι από την φύση τους είναι αγωνιστές και επαναστάτες. Είναι δικαίωμά τους αλλά και υποχρέωσή τους θα έλεγα εγώ να αγωνίζονται και να απαιτούν ένα καλύτερο μέλλον από εμάς, την καθεστηκυία τάξη. Το κάνουν με τον καλύτερο τρόπο; Ίσως όχι, ίσως επίσης τα αιτήματά τους ηχούν γελοία στ’ αφτιά μας αλλά καλά θα κάνουμε να τους αφουγκραστούμε. Το γεγονός και μόνο ότι υπάρχουν αναταραχές σ’ αυτό το κομμάτι της κοινωνίας μας θα έπρεπε να μας κάνει πιο ευήκοους σ’ αυτά που θέλουν να μας πουν. Τα σχολεία σήμερα είναι αμυδρά πιο καλά εξοπλισμένα από τα σχολεία της δεκαετίας του 80. Μην μας ξεγελούν τα μέσα που μπορεί να βλέπουμε σε μερικά, οι μαθητές μας σήμερα σε μεγάλο βαθμό, αφού ολοκληρώσουν την εγκύκλια εκπαίδευση των δώδεκα ετών, βγαίνουν στην κοινωνία λειτουργικά αναλφάβητοι. Αν θέλετε, ρωτήστε παιδιά στο περιβάλλον σας που πηγαίνουν στο Γυμνάσιο ή το Λύκειο να σας απαντήσουν σε βασικές ερωτήσεις επιπέδου Δημοτικού: ποια είναι τα 10 μέρη του λόγου, πως κάνουμε διαίρεση γραπτώς, ποιο είναι το υψηλότερο βουνό της Ελλάδας, ή που βρίσκεται η Φινλανδία καθώς κα ι τα πασίγνωστα τι εορτάζουμε την 28/10 ή την 25/3; Θα διαπιστώσετε ότι σε μεγάλο ποσοστό δεν ξέρουν.

Τα παιδιά μας λοιπόν είναι στην πράξη αγράμματα. Θα μου πείτε, το Υπουργείο τι κάνει; Δεν μεριμνά γι αυτό; Η απάντηση είναι ότι το Υπουργείο συμπεριφέρεται σαν να ΘΕΛΕΙ να μένουν τα παιδιά αγράμματα. Η χρηματοδότηση της παιδείας σε οποιαδήποτε βαθμίδα πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο, η στελέχωση των σχολείων είναι στο ναδίρ. Σκεφτείτε, ότι στο σχολείο μου υπάρχουν αυτή τη στιγμή πάνω από 10 κενά καθηγητών. Επίσης, παρόλο που το 20% των καθηγητών είναι αναπληρωτές, το υπουργείο ούτε σκέψη δεν εκφράζει για διορισμούς. Ο τελευταίος έγινε αν δεν κάνω λάθος, πριν από 12-14 χρόνια. Σκεφτείτε, ότι ένας καθηγητής που έχει ηλικία 45 εως 50 θεωρείται για το σχολείο νέος, μια που όλοι οι συνάδελφοί του είναι μεγαλύτεροι. Εννοείται βέβαια πως απουσιάζει οποιαδήποτε ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΗ επιμόρφωση για οποιοδήποτε θέμα. Αυτό που ενδιαφέρει την Πολιτεία, είναι να μπορεί να ισχυρίζεται στα μπαλκόνια ότι τακτοποίησε τόσα παιδιά σε σχολεία φέτος. Εν μέσω πανδημίας λοιπόν, αποφάσισε η Υπουργός να αυξήσει τον αριθμό των παιδιών ανά αίθουσα σε 25!!!! Αυτό σημαίνει βέβαια με τα μαθηματικά του Δημοσίου ότι εγώ μπορεί να έχω 28 μαθητές σε ένα εργαστήριο που έχει 12 παμπάλαιους υπολογιστές… και να φωνάζω από την έδρα “παιδιά κρατάτε αποστάσεις μεταξύ σας!”.
Θα μου πείτε, και τι θες να γίνει, να γίνουμε Σουηδία; Δυστυχώς θα πρέπει να δούμε πιο κοντά μας για να δούμε τα καλύτερα, δεν χρειάζεται να πάμε τόσο μακριά. Η Τουρκία εδώ και λίγα χρόνια, αποφάσισε και μετέτρεψε όλες τις αίθουσες σε όλα τα σχολεία της σε ψηφιακές. Δηλαδή, έχουμε μέσα έναν προβολέα οπίσθιας προβολής και έναν υπολογιστή. Η αναβάθμιση της ποιότητας του μαθήματος είναι αστρονομική.

Τα παιδιά τα διαισθάνονται όλα αυτά. Δυστυχώς όμως, σε πολλά από αυτά δεν δώσαμε τα εφόδια να μπορούν να εκφράζουν καθαρά τον προβληματισμό τους.
Δεν μπορούν να αρθρώσουν έναν καθαρό λόγο και εν πολλοίς, εμείς σαν κοινωνία είμαστε υπεύθυνοι γι’ αυτό. Αξίζιε να κάνουμε έναν κόπο.