Η κακοποίηση «φωνάζει» χωρίς να μιλά

Έκπληκτη; όχι και τόσο θα λέγαμε πια, παρακολουθεί η κοινή γνώμη ιδίως το τελευταίο χρονικό διάστημα, υποθέσεις που στην επικαιρότητα κατέχουν πρωταγωνιστική θέση εξαιτίας της φύσης τους καθώς σχετίζονται με σεξουαλικές παρεκκλίσεις των ατόμων που εμπλέκονται σε αυτές.

Ρόδος: 60χρονος στο εδώλιο για υπόθεση ασέλγειας ανηλίκων

News.gr, 12 Φεβρουαρίου 2021

Λιγνάδης: «Θα σε κάνω αστέρι» υποσχόταν και «ψάρευε» αθώα ανήλικα παιδιά

in.gr, 21 Φεβρουαρίου 2021

Φρίκη: Τρία αδέλφια στρατιωτικοί βίαζαν και κακοποιούσαν επί τρία χρόνια τον 5χρονο γιο του ενός

Πρώτο θέμα,  Φεβρουαρίου 2021

Έκπληκτη; όχι και τόσο θα λέγαμε πια, παρακολουθεί η κοινή γνώμη ιδίως το τελευταίο χρονικό διάστημα, υποθέσεις που στην επικαιρότητα κατέχουν πρωταγωνιστική θέση εξαιτίας της φύσης τους καθώς σχετίζονται με σεξουαλικές παρεκκλίσεις των ατόμων που εμπλέκονται σε αυτές.

Η ανεξαρτητοποίηση της γενετήσιας λειτουργίας του ατόμου από την αναπαραγωγική διαδικασία του είδους και η σύνδεσή της με την απόλαυση, την «ηδονή» οδήγησε σε αυτό που ονομάζουμε «προπατορική» παρέκκλιση ή πιο απλά σε αυτό που έχουμε βαφτίσει ως σεξουαλική παρέκκλιση.

Οι παραφιλικές συμπεριφορές όπως είναι ο φετιχισμός, η ηδονεβλεψία, ο σεξουαλικός σαδισμός και μαζοχισμός, η κτηνοβασία, η παρενδυσία, η πορνογραφική εξάρτηση και βεβαίως η παιδοφιλία είναι  συμπεριφορές που εντάσσονται σε αυτό το πλαίσιο των παρεκκλινουσών συμπεριφορών για τον λόγο ότι έρχονται σε απόλυτη αντίθεση με τους κανόνες σεξουαλικής συμπεριφοράς που διέπουν την κοινωνία μας με συνέπεια να προκαλούνται έντονες αντιδράσεις αποδοκιμασίας, και συχνά να προκαλούν το κοινό αίσθημα.

Η σεξουαλική εγκληματικότητα αποτελεί ένα μεγάλο πεδίο έρευνας και μελέτης από επιστήμονες διαφόρων ειδικοτήτων. Τεράστιας βαρύτητας αδικήματα όπως ο βιασμός και η παιδεραστία μελετώνται και μάλιστα σε έρευνες που έχουν γίνει σε έγκλειστους δράστες αυτών των αδικημάτων παρατηρήθηκε μεγαλύτερη υποτροπή σε σχέση με άλλους δράστες που συνδέονται με άλλους είδους σεξουαλικά εγκλήματα.

Το 1987, ο Robert Roy Hazelwood πρωτοπόρος στο FBI, της δημιουργίας προφίλ των σεξουαλικών «δολοφόνων-αρπακτικών», σε συνεργασία με τον A. Burgess,  ενέταξαν τους τύπους των βιαστών σε τέσσερις κατηγορίες. Συγκεκριμένα:

-Η πρώτη κατηγορία περιλαμβάνει τον «διεκδικητικό τύπο».

Είναι ο τύπος του βιαστή που σχεδιάζει μεν τον βιασμό, όχι όμως και τον φόνο του θύματος. Σε μεγάλο βαθμό θεωρείται ο τύπος του δράστη που αντιμετωπίζει ζητήματα αυτοεπιβεβαίωσης από τον κοινωνικό του περίγυρο.

Στη δεύτερη κατηγορία εντάσσεται ο «ανταποδοτικός τύπος», δηλαδή ο εκδικητικός δράστης που τιμωρεί το θύμα του για αδικίες που έχει υποστεί ο ίδιος στο παρελθόν από ανθρώπους που κατά κανόνα μοιάζουν πολύ με το θύμα.

Ο δράστης που στα μύχια της φαντασίας του έχει την πεποίθηση ότι το θύμα συναινεί απολύτως σε αυτές τις πράξεις και κάνει ότι είναι δυνατόν για να προστατέψει αυτήν την φαντασίωση αποτελεί την τρίτη κατηγορία βιαστή.

Τον τίτλο όμως του χειρότερου δράστη κατέχει ο «σαδιστής» ο οποίος απολαμβάνει με μεγάλη ικανοποίηση και ευχαρίστηση τον πόνο των θυμάτων. Αποτελεί αναμφισβήτητα την πιο επικίνδυνη μορφή βιαστή.

Σε ένα άλλο πλαίσιο θα εντάξουμε και τους ευκαιριακούς δράστες που μπορούν κατά τη διάρκεια μιας πράξης που δεν είναι σεξουαλική, για παράδειγμα στην περίπτωση μιας διάρρηξης, να βιάσουν και το θύμα που θα βρεθεί στο δρόμο τους. Έχουμε ακούσει κατά καιρούς περιπτώσεις που ενώ διέρρηξαν το σπίτι ηλικιωμένης γυναίκας, το θύμα υπέστη βιασμό από τον νεαρό «συνήθως» δράστη.

Στη διεθνή βιβλιογραφία, ο όρος παιδεραστής διαχωρίζεται από τον όρο παιδόφιλος. Και αυτό γιατί ο παιδόφιλος μπορεί να λειτουργεί φαντασιωτικά και μόνο. Μπορεί δηλαδή να μην έχει προβεί σε κακοποίηση παιδιού. Αυτό βεβαίως έχει και την σημασία του ως προς την κοινωνική αντίδραση που προκαλείται στο συγκεκριμένο έγκλημα. Σε κάθε περίπτωση οι όροι αυτοί θεωρούνται συγκλίνοντες με αποτέλεσμα ο παιδόφιλος να θεωρείται εν δυνάμει παιδεραστής.

Ο Ronald M. Holmes, Καθηγητής Δικαίου στο Πανεπιστήμιο του Louisville, συγγραφέας πολλών βιβλίων με αναφορά στα Βίαια Εγκλήματα, Εγκλήματα, Σεξ και Σειριακή Δολοφονία, σε δημοσίευσή του το 1996, κατηγοριοποίησε τους παιδεραστές σε τέσσερις ομάδες.

Συγκεκριμένα μίλησε για τους δράστες εκείνους που κατά κανόνα έχουν φτωχές κοινωνικές δεξιότητες και που γι΄ αυτούς η κακοποίηση των παιδιών σημαίνει ότι μπορεί έτσι να υποκαταστήσουν τις σχέσεις τους με τους ενήλικες.

Μίλησε για δράστες που δεν έχουν καθόλου ηθικούς φραγμούς και που θεωρούν τα παιδιά πολύ πιο προσβάσιμη ομάδα ατόμων σε αυτούς  σε σχέση με τους ενήλικες ικανοποιώντας με μεγαλύτερη ευκολία την γενετήσια πράξη.

Επίσης ανέφερε ότι οι παιδεραστές είναι άτομα που δεν διστάζουν να δοκιμάσουν οποιοδήποτε είδος σεξουαλικού πειραματισμού, δηλαδή άτομα χωρίς αναστολές και άρα χωρίς ηθικούς φραγμούς για οτιδήποτε.

Και τέλος μίλησε για τα άτομα εκείνα που είναι κοινωνικά απροσάρμοστα, αυτούς που αποκαλούμε «απόκληρους» της κοινωνίας τους ανθρώπους που έχουν χαμηλή αυτοεκτίμηση και που βλέπουν την σχέση τους με τα παιδιά ως την μοναδική επιλογή στην σεξουαλική τους διέξοδο.

Κατόπιν αυτών, είναι ξεκάθαρο ότι αναφερόμαστε σε ψυχοπαθητικές προσωπικότητες που κατατάσσονται στις διαταραχές προσωπικότητας που η πρόσφατη επιστημονική ορολογία την ονομάζει «Αντικοινωνική Διαταραχή της Προσωπικότητας».

Η ανυπαρξία συνείδησης, η επιθετικότητα, η ανικανότητα να αισθανθεί το άτομο ενοχή και μεταμέλεια, οι ρηχές επιφανειακές σχέσεις, η έλλειψη ηθικών κανόνων χαρακτηρίζουν στην ολότητά του ένα ψυχοπαθητικό άτομο που πάντα και κατά κανόνα έχει μια συγκρουσιακή σχέση με το κοινωνικό του περιβάλλον. Δεν σημαίνει πάντα ότι όσοι εμφανίζουν αντικοινωνική διαταραχή, καταλήγουν να γίνουν εγκληματίες. Ωστόσο αυτή είναι μια μεταβλητή που στις περιπτώσεις εγκληματικής συμπεριφοράς πρέπει να λαμβάνεται υπόψη.