472 λέξεις για το ΔΗΘΕΝ (του Μιχαήλ Μεταξά)

Το Δήθεν ως διστακτικό επίρρημα της ελληνικής γραμματικής έχει καταλάβει θέση και φύση επιθέτου ή και ουσιαστικού στην γλώσσα μας και κατ’ επέκταση στην νεοελληνική πραγματικότητα. Η κατάληψη αυτή, αποκύημα, και όχι μόνο λόγω της κρίσης, ενός τελματωμένου ψυχικά και πνευματικά λαού, αποτελεί το εθνικό μας χαρακτηριστικό.

Ο «Δήθεν» έχει καταστεί ο πλέον αναγνωρίσιμος τύπος Έλληνα. Είναι ο αγενής και ο αχάριστος, ο αντιγραφέας που χασκογελάει επιδεικνύοντας την ανοησία και την ανικανότητά του να ορθώσει μία δική του ιδέα, μια σκέψη ή έστω και μία δική λέξη είναι ο «πολυπράγμων» που κρίνει και κατακρίνει χωρίς ανδρεία, χωρίς να ερευνήσει, αλλά σαν το πειθήνιο πίθηκο εκτελεί το τιποτένιο του νούμερο, εκείνο που του επιβάλλει η οικογένεια, το σχολείο, η κοινωνία, το κόμμα του και η εργασία του. Ο «Δήθεν» είναι ο δημοσίως γελοιοποιούμενος και περιφερόμενος ρακοσυλλέκτης αισθημάτων και σκέψεων, ο ανικανοποίητος άεργος, που όλα του φταίνε και για όλα έχει άποψη, αλλά και ο εκάστοτε «σωτήρας» του κόσμου και της κοινωνίας, που θαλασσοπνίγεται από τις μάταιες βιοθεωρίες του και κανιβαλίζει το μέλλον του και το μέλλον όλων. Ο «Δήθεν» αποτελεί στην καθεστηκυία πραγματικότητα το γίγνεσθαι και την εικόνα της πτωματικής ακαμψίας,  τον ορισμό της προσποίησης,  την ουσία και ψυχική ισορροπία, αλλά και την κατάσταση νιρβάνας των λοβοτομημένων πολιτών.

Είναι ο τύπος εκείνος, που με έπαρση κάθε στιγμή της ζωής του  καταδεικνύει, δηλώνει και αναδεικνύει: την κενότητα του αφού για όλα έχει γνώμη, την προσποίηση του  μωρολογώντας ακατάπαυστα κι εκστομίζοντας τις βλακείες και πάντα επικίνδυνες απόψεις του, που κατά βάθος θεωρεί τις μέγιστες αλήθειες και σοφίες, την ανικανότητά του να σκεφτεί σε πρώτο πληθυντικό πρόσωπο και την λατρεία του στη χρήση του μελλοντικού μορίου θα, (ειδικά όταν πρόκειται για έργο ή πράξη).

Ο τύπος αυτός συνδυάζει την ψευτιά του με την επιδερμικότητα των νεόπλουτων του πνεύματος που προκλητικά κομπάζουν με ύφος παντογνώστη, συνδυάζει  την αδυναμία του να ορθώσει λόγο καινό με την ένδεια και απορία εκείνου που η σκέψη του χωρίς στόχο και σκοπό πελαγοδρομεί. Ο τύπος αυτός κομπάζει με απόλυτη αρχοντοχωριατοσύνη κρίνοντας και πάντα κατακρίνοντας, διαλαλεί την ημιμάθειά του αλλά και την απιστία του, που αντί ενός πινακίου φακής ξεπουλά τις αρχές και τα πιστεύω του μαζί με την μάνα του. Τη λυκοφιλία των άφιλων και την μισαλλοδοξία των κατόχων κάθε ιδεοληψίας έχει ως σημαία του και η ζηλοφθονία του είανι όμοια με αυτών που αγκομαχούν να προσεγγίσουν, να σκεφτούν, να κατανοήσουν και να προσδιορίσουν τα μηνύματα των καιρών και αντιθέτως πιστεύουν ότι είναι οι εκφραστές τους.

Δήθεν είναι οι απανταχού κομπορρήμονες, που ενώ δεν απογαλακτίστηκαν ακόμη πιστεύουν ότι θα κυβερνήσουν και θ’ αλλάξουν τον κόσμο.

Δήθεν τα υποβασταζόμενα μορμολύκεια, που κυνηγούν τον χρόνο και από τους άλλους να τους ακολουθήσουν.

Δήθεν όσοι ντρέπονται με το Είναι τους και υιοθετούν το Φαίνεσθαι των άλλων.

Δήθεν είναι όλοι εκείνοι που αδυνατούν να ασκήσουν Αυτοκριτική.

Δήθεν όσοι γνωρίζουν μόνο από Επιρρήματα και παρακάμπτουν τα Ρήματα…