Μάνα κοιμήσου, θα αργήσω…μικρό αφιέρωμα σε 57 εγκλήματα Β’ έκδοση

Η μονοκομματική δημοκρατία απέτυχε. Οι εθνοσωτήρες αποποιήθηκαν τις ευθύνες τους. Μεταθέτουν τις ενοχές τους σε άλλες συνειδήσεις και ψελλίζουν με υποκρισία «πάμε και όπου βγει». Ύστερα δακρύζουν και με φτηνές υποσχέσεις νομίζουν ότι πέρασαν από το καθαρτήριο της κοινής γνώμης.

Η δικαιοσύνη δεν είναι τυφλή, αλλά φερέφωνο της ολιγαρχίας. Οι αδέκαστοι τηρητές ανταλλάσσουν τους νόμους με υλικά ή ιδεατά αργύρια και με αυστηρό και αδέκαστο ύφος ανακοινώνουν την απόφασή τους.  Ύστερα σφαλίζουν τα μάτια τους ήσυχα ότι επιτέλεσαν το καθήκον τους και βυθίζονται στον ύπνο του δικαίου μονολογώντας «πάμε και όπου βγει».

Η εκκλησία διασφαλίζει τα μετόχια της και επικαλείται τον Ύψιστο, προκειμένου αμίλητη στις βουβές προσευχές των ιεραρχών της να μεταλάβει τα άχραντα. Και ύστερα από άμβωνος με Βυζαντινή μεγαλοπρέπεια και αφού έχουν εξομολογηθεί ψάλουν το γνωστό τροπάρι «πάμε και όπου βγει».

Η κοινωνία λυπάται, διαμαρτύρεται, βρίζει, πονάει, διεγείρεται μα σύντομα όλοι μας ξεχνάμε και με τα ίδια βάρη στους ώμους συνεχίζουμε το βαρετό καθημερινό μας μονοπάτι προβληματιζόμενοι ποιος είναι ο σκοπός μας κι αν είμαστε στο σωστό τρένο ή τελικά «πάμε και όπου βγει».

Και πάμε εκεί που η πίκρα και η δυστυχία οριοθετούν το τέλος της λογικής. Μα ο πόνος αντέχεται, ξεπερνιέται και στο τέλος συνηθίζεται γιατί η ζωή συνεχίζεται για όλους εκτός από κείνους.

Όμως στον πόνο δεν χωρούν υποσχέσεις. Κι όταν τα χαμόγελα σκοτεινιάζουν και μαύρα σεντόνια σκεπάζουν τους τοίχους και τους καθρέπτες στα αγέλαστα σπίτια, θλίψη αιώνια και βουβή δοκιμάζει τις ανοχές της μάνας που ακόμη αντιλαλεί στα αφτιά της το ΜΑΝΑ ΚΟΙΜΗΣΟΥ ΘΑ ΑΡΓΗΣΩ.

Και θα αργήσει, θα αργήσει για πάντα… δύστυχη ΜΑΝΑ γιατί τα ΤΕΜΠΗ, την κοιλάδα των νεκρών, η φύση πλούτισε με τα δώρα της και οι άνθρωποι στο θυσιαστήριο του «ΠΑΜΕ ΚΑΙ ΟΠΟΥ ΒΓΕΙ» με το αίμα αθώων, άπτερων αγγέλων.