Ακουαρέλες… του Lefteris Fotopoulos

Η ζωγραφική του Λευτέρη Φωτόπουλου δημιουργεί ταυτόχρονα την αίσθηση του βιώματος και του ονείρου. Σαν ένας υλικός κόσμος που ξυπνάει –άγουρος ακόμα- από το όνειρο ή σαν ένα όνειρο που ντύνεται με τα υλικά και τα σχήματα της σκληρής πραγματικότητας. Από μακριά τα έργα δίνουν εντύπωση πιστής αναπαράστασης, όσο όμως πλησιάζεις βλέπεις την τάξη της δομημένης εικόνας να υποχωρεί και να εμφανίζεται η μεθόριος γραμμή της ποιητικής αφαίρεσης. Η τάξη του γνωστού κόσμου εκπίπτει, τόσο όμως, όσο να σε βάλει στον κόσμο της αμφιβολίας και της έκπληξης. Γραμμές, σχήματα, προσόψεις, όγκοι υποχωρούν προς χάριν της φρεσκάδας και μιας πρωτόγνωρης θέασης.

Η δύναμη της ζωγραφικής του Λευτέρη Φωτόπουλου βρίσκεται στα χρώματα και στη λαμπρότητα τους –ακόμα και όταν είναι σκοτεινά- που ενώ έχουν «ντυθεί» γρήγορες και καθαρές γραμμές –ένα αρχικό σκαρίφημα γεωμετρικής ακρίβειας- καταλήγουν να τις υπερνικούν χωρίς να τις προδίδουν, δημιουργώντας μια «καινή» αίσθηση. Είναι εκείνη η έννοια της «κατακτημένης γεύσης» (το δύσκολα μεταφράσιμο acquired taste των Άγγλων) που όμως στον Φωτόπουλο συμβαίνει τόσο γρήγορα όταν πλησιάσεις τους πίνακες σε ικανή απόσταση.

Είναι μια γνήσια απόλαυση των ματιών που τόσο έχουν κουραστεί από τις σκληρές φωτογραφικές αναπαραστάσεις, όσο και από τους σκληρούς τεχνικούς πειραματισμούς. Είναι ένας κόσμος συγκρατημένης έκπληξης. Και σήμερα, στην εποχή των άκρων, αυτό είναι κάτι παραπάνω από αρκετό.

Είναι πολύτιμο