STIGMA Νο. 10 – Καλοκαίρι 2018

Τελικά ο ομαδικός πόνος και θάνατος αποτελούν πηγή έμπνευσης, πνοή ζωής;
Μπορεί, αλλά ποιος είπε ότι το μαύρο δεν αποδίδεται με 99 κραυγές κι ότι αυτές δεν χρωματίζονται από τον πύρινο αγέρα. Ποιος είπε πως οι γλώσσες της φωτιάς δεν γλυκοφιλούν τη σάρκα χωρίς οίκτο, χωρίς προκατάληψη, χωρίς διάκριση. Κανείς! Όλοι θυμώνουν, μα όλοι ξεχνούν. Έτσι είναι η φύση του ανθρώπου. Όλοι μας θρυμματίζουμε στην χούφτα μας τις σκέψεις που γέννησε αυτό το θαύμα της μηδαμινότητάς μας και ύστερα με μια γερή ανάσα φυσούμε τα θρύμματα στην λάσπη, στον άνεμο, στην θάλασσα.
Ποιος είπε πως η φλόγα δεν κέρδισε το κύμα; Ποιος τόλμησε να κρύψει τα ουρλιαχτά των λαμπαδιασμένων και τ’ αναφιλητά, σε εικόνες απόκοσμες και απόλυτης οδύνης;
Κανείς! Γιατί όλοι βουβάθηκαν ν’ ακούσουν και ν’ αφουγκραστούν τον άνεμο που στην πνοή του αναζητάει τις ψυχές όσων φύγαν άδικα.
Και τελικά ψεύτικες κι απατηλές υποσχέσεις, δικαιολογίες άκουσε και ανευθυνότητα εισέπραξε. Και ήταν βέβαιο πως μόνο αυτό θα άκουγε.
Μα αλήθεια ποιος τιμωρήθηκε, ποιος λογοδότησε και ποιος θα μετανιώσει;
Κανείς! Κανείς και ποτέ δεν ευθύνεται, κανείς δεν απολογείται. Η κοινωνία μας, κοινωνία της τάξης και της υπερ-πολυνομίας όλους τους δικαιώνει, όλους
τους αγιοποιεί.
Κανείς δεν θα θυμάται τα παιδιά που κάηκαν, κανείς τους ενήλικες, γιατί η ζωή ξέρει τον πόνο να ντύνει με έμπνευση, τον θάνατο με χρώμα, και να σα-
λεύει σαν αγριολούλουδο ανάμεσα στα κουφάρια των καμένων κορμών πλάι στη θάλασσα μέσα στους βράχους. Κι έτσι προχωράμε με ακούραστα βήματα,
αποτυπώνοντας τις φευγαλέες εκείνες εικόνες που αμαυρώνουν το είδος μας και τον πολιτισμό μας.
Άραγε ο πόνος και ο θάνατος 99 συνανθρώπων μας αποτελούν πηγή έμπνευσης, πνοή ζωής για να γίνουμε καλύτεροι Πολίτες.
Σίγουρα όχι, αφού δεν γινόμαστε καλύτεροι Άνθρωποι!!!