Κοινωνία ώρα: like…(της Κωνσταντίας Φαγαδάκη)

Θα σας πω ένα «παραμύθι»:

Ένα Like διηγείται:

Ήμουν κάποτε συναίσθημα στα μάτια των ανθρώπων είχα και φωνή κι όμως για κάποιους έγινα «νόμισμα». Με χρησιμοποιούν ασύστολα, πολλές φορές χωρίς να με ξέρουν με πληρώνουν σε συναλλαγή. Περπατώ σε ηλεκτρονικά κουτάκια και έχω πλέον σχήμα και μορφή. Δάχτυλα πολλά μ’ αγγίζουν … με μπερδεύουν όταν για αλλού προορίζομαι και αλλού πηγαίνω. Με τραβούν με το ζόρι από «το χέρι» για μια ανταμοιβή.

Μα, πείτε μου που πηγαίνω κι αν είναι αλήθεια αυτή η διαδρομή? Να ξαποστάσω λίγο θέλω, επιβάτης να γίνω στο λεωφορείο της ζωής. Αφήστε με να δω καλύτερα ποιες εικόνες θα συλλέξω, να έχω μαζί μου όταν θα με ξαναδείς.

Μιλώ για ‘σένα που στέκεσαι από πάνω μου… ακούς την αγωνία μου; Κρατώ ένα παιδί στο χέρι μου, γι αυτό πριν με «πατήσεις» να με σεβαστείς. Είμαι το μέλλον σου.

Σε παρακαλώ … φρόντισε με, μην με δίνεις σε χέρια που θα με μεταλλάξουν σε σφαίρα. Δεν μου άρεσε ποτέ αυτή η διαστροφή. Να θυμάσαι μόνο, όταν με πρωτοκοίταξες και με παρέδωσαν στα χέρια σου, έμοιαζα με όλα εκείνα που φέρνει η χαρά.

Και αυτό θέλω να είμαι….να με βλέπεις και να χαμογελάς.